انجمن ایران‌شناسی فرانسه ۱۳۹۷
طی قرن هجدهم ایده شکل گیری موزه ای در پاریس که بتواند آثار برجسته مجموعه های سلطنتی را گردآوری و به هنرمندان و عامه مردم معرفی کند، آرام آرام ظهور کرد. پروژه ابتدایی موزه ای دراوژن دولاکروآ (۱۸۶۳ـ۱۷۹۸)، نقاش بزرگ رومانتیک فرانسوی در سال ۱۸۵۷ در خیابان فورستنبرگ در قلب محله سن-ژرمن-دپره پاریس سکنی گزید. قصد داشت به کلیسای سن-سولپیس که درخواست دکوراسیون یکی از شاپل هایش را دریافت کرده بود نزدیک باشد. همچنین در همان دوره، به تازگی در آکادمی هنرهای زیبا انتخاب شده بود و علاقمند بود به این موسسه، جایی که زان پس صاحب کرسی بود نزدیک تر باشد. دلیلی خصوصی تر اینکه دوباره در محله دوران کودکیش زندگی کند.
در باغی دنج، آتلیه خود را که پاویونی بزرگ بود بنا نهاد و دکور نمای آن را با ملاحظه بسیار طراحی نمود. دولاکروآ تا زمان مرگ در سال ۱۸۶۳ در همین مکان روزگار گذراند. حدود هفتاد سال پس از مرگ وی بود که این مکان به لطف « شرکت دزامی دو اوژن دولاکروآ » (شرکت دوستان اوژن دولاکروآ) به موزه تبدیل شد. این شرکت با مدیریت موریس دونی (نقاش) تعداد کثیری از هنرمندان فرانسوی دهه ۱۹۲۰ بالاخص پل سینیاک و ادوار وویار را گردهم آورد. این مکان خاطره انگیز، آتلیه سابق دولاکروآ، به لطف تعهد پابرجای ایشان به خانه موزه ای که محل انتقال دانش بوده است بدل شد.
بدین ترتیب داستان موزه دولاکروآ داستانی یگانه است ؛ این مکان که با هدف بزرگداشت دولاکروآ بنا شد، یاد آفرینش هنری و دانشی که به دیگران منتقل کرد را نیز گرامی می دارد. این موزه که در سال ۱۹۷۱ ملی اعلام شد، از سال ۲۰۰۴ به بخش دولتی موزه لوور ملحق شد. مجموعه حاضر در این موزه تنها مجموعه دولتی در دنیاست که در یک مکان واحد تمامی جنبه های هنر دولاکروآ از جمله نقاشی، طراحی، حکاکی و نویسندگی را گردآوری کرده است.
امسال (۲۰۱۸) در موزه لوور و موزه دولاکروآ یاد این هنرمند گرامی داشته می شود. فرصتی جالب توجه برای برانگیختن میزان تحسین این نقاش بزرگ نزد هنرمندان در حال و گذشته. کنفرانس حاضر با ارائه چگونگی تبدیل آخرین آتلیه او به موزه، آثار این هنرمند را بررسی کرده و میزان بیشمار گرامیداشت وی از زمان مرگش را ارج می نهد.
دومینیک دو فون رئو امین الاموال کل در موزه لوور و از سال ۲۰۱۳ مدیر موزه اوژن دولاکروآ است.
وی به مدت پنج سال دستیار هانری لوارت برای هماهنگی علمی پروژه لوور ابوظبی بود. او پیشتر امین الاموال در موزه اورسه و مسئول مجموعه عکاسی بود ؛ زندگی حرفه ای خود را با امین الاموالی مجموعه مولاژ موزه بناهای فرانسه، مرمت کاری و نمایش آن شروع کرد.
او مدیریت هنری نمایشگاه های متعددی را بعهده داشته است، بالاخص « ابداع احساس » سال ۲۰۰۲ در موزه موسیقی ؛ « داگرئوتایپ فرانسوی، وسیله ای برای عکاسی » سال ۲۰۰۳ موزه اورسه ؛ « در آتلیه » سال ۲۰۰۵ موزه اورسه ؛ « اثر هنری و بازتولید فتوگرافیک » سال ۲۰۰۶ موزه اورسه ؛ « گوستاو کوربه (۱۸۷۷ـ۱۸۱۹) » سال ۲۰۰۸ـ۲۰۰۷ گالری ملی گران پاله، موزه هنری متروپولیتان، موزه فابر ؛ « ژان-لئون ژروم » سال ۲۰۱۰ موزه اورسه، موزه گتی، بنیاد تیسن در مادرید ؛ « میراث دولاکروآ، حول مجموعه مورو-نلاتون » سال ۲۰۱۳ موزه اوژن دولاکروآ ؛ « اوبژه در نقاشی، یادگار مراکش » سال ۲۰۱۴ موزه اوژن دولاکروآ ؛ « تاریخ موجز آینده » سال ۲۰۱۵ موزه لوور ؛ « دولاکروآ و دوران باستان » سال ۲۰۱۵ موزه اوژن دولاکروآ.
وی همچنین مدیر هنری اولین نمایشگاه « پتیت گالری » موزه لوور بود که در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ و سپس در موزه باستان شناسی سن-رومن-آن-گال برگزار شد.
نمایشگاه « موریس دونی، از آتلیه تا موزه » که به تاسیس موزه دولاکروآ هدیه شد را در سال ۲۰۱۷ آماده کرد. در تابستان و پائیز ۲۰۱۷ مدیریت هنری نمایشگاه « شکسپیر رومانتیک » در سنت-اومر و در نامور بر عهده داشت.
برای تهیه تعداد کثیری کاتالوگ و اثر همکاری های فراوانی داشته است.
۱اثر « نقاشی و عکاسی، چالش های یک دیدار » را در سال ۲۰۱۲ نزد انتشارات فلاماریون به چاپ رسانده است. در سال ۲۰۱۸ دستنویس های دوران جوانی دولاکروآ را ویرایش کرد.
در مدرسه لوور به تدریس در مقطع کارشناسی ارشد مشغول است و همزمان در انستیتو علوم سیاسی پاریس به تدریس رشته امور دولتی در مقطع کارشناسی ارشد و مشاوره علمی فرهنگ در امور دولتی می پردازد. از سال ۲۰۱۸ سردبیر مجله « تاریخ هنر » است.
انجمن ایران‌شناسی فرانسه ۱۳۹۷